پاسخ احمدی نژادیسم اقتصادی

این روزها البته کسی که بتواند اخلاقا از نظام حاکم بر ایران دفاع کند را بسیار به سختی می توان یافت . اما قبل تر ها ، وقتی هنوز اندکی مشروعیت بر شاخه نظام باقی مانده بود ، کسانی استدلال می کردند که در صورتی که دولت ایران بتواند با متوقف کردن رشد بازار آزاد ( به معنای مطلق ش ) به گروهی از محرومان برسد اعمال ش به لحاظ اقتصادی توجیه پذیر است. البته این حرف ها مال پیش از کودتاست ولی جالب بود که عده ای متعصبانه می نوشتند و می گفتند که «مدل چینی» رشد و توسعه که علی رغم سرکوب گسترده آزادی های دموکراتیک و نقض بی رحمانه حقوق بشر به دست آمده ، در غرب هم طرفداران فراوان دارد ، چرا که تنها در کمتر از دو دهه موفق شده بیش از یک صد میلیون نفر را از فقر مطلق بالا بکشد.

همین جا یک عذرخواهی رسمی به دولت ضدبشری چین بدهکار می شوم که انضباط مالی و انسجام سیاسی شان را با بلبشویی که ایران ، جمهوری اسلامی می نامد مقایسه کردم . اما قصد ام این بود که بگویم ، حتی اگر که چنین باشد ، و جمهوری اسلامی و احمدی نژادیست ها ، موفق می شدند که  به قیمت سرکوب آزادی بیان و نقض حقوق بشر چهارده میلیون نفری که زیر خط فقر هستند را نجات بدهند ، جواب من تنها یک جمله از نویسنده محبوب ام ، جان استوارت میل بود :

« یک انسان ناراضی بودن به مراتب بهتر از یک خوک راضی بودن است . سقراط به طلب نرسیده بسیار بهتر از ابله در ناز و نعمت است.»