دشنه و کوه عضله

نوشته های این روزهای وب فارسی برای من که فقط خواننده بودم جالب توجه بود. جنبه های زیادی از موضوع مورد بحث واقع شد، شخصا چیزی ندارم که به نوشته ام درباره اعدام که در سال ۲۰۰۵ برنده جایزه مقاله نویسی وبلاگستان شد و سال پیش اینجا بازنشرش کردم اضافه کنم. اما دو نکته به گمانم گفتنی ست:

یک، برادر مقتول همان موقع که معلوم شد قاتل زیر سن قانونی است و کسانی زمزمه کردند که اعدام کردنی نیست، گفت اتفاقا اعدام شدنی است و در همان محل به زودی ترتیب اش را خواهیم داد. حالا جمع عظیمی در وبلاگ ها گیر داده اند به ده بیست هزار نفری که شاید همان کسانی باشند که بابت رشادت هایشان جلوی گارد و نیروی انتظامی و بسیج در شلوغی پسا انتخابات، مورد ستایش همین وبلاگی ها بوده اند، که چرا رفتید و چرا تماشا کردید. خیلی خوب حرف تان درست، اما یکی  رفت از برادر مقتول بپرسد کدامین اکسیر را داشت که قاتل را به این فور و فوت فرستاد بالای چوبه دار؟ در این مملکت به شهادت ریاست قوه قضاییه هزاران نفر محکوم به اعدام وجود دارد که حکم شان اجرا نمی شود. کسی پرسید این برادر چه داشت که سن مقتول را ناپلئونی و به حساب قمری درست کرد تا قوانین «حیات بخش» اسلام جاری بشوند؟

در جامعه استبداد زده، هرگز یک قانون برای همه وجود نداشته است. از همان روز اول، دادگاه «روحانیون» را از مردم عادی سوا کردند، رسیدگی به جرایم آدم های خودی، کاملا مجزا از مردم عادی انجام می شود. مخالفت هم زیاد نبوده، تا بوده در این مملکت آپارتاید برقرار بوده، آقای خمینی هم به منتفع بودن خانواده شاه و نزدیکان اش و عده ای خارجی از کاپیتولاسیون معترض بود، و الا با امتیازات ویژه و قوانین دوگانه و چندگانه مشکلی نداشت. خودش که سر کار آمد، قبض و بسطی افسانه ای به چند قانونی بودن مملکت داد:‌یک سری قوانین برای مردان، یک سری برای زنان، یک سری برای اتباع بیگانه (که حتی با جاسوسی کردن، روی گل سرطان رییس جمهور یک کشور دیگر مشمول عفو می شوند)، یک سری برای اتباع داخلی سرکش. حالا وقت طرح این پرسش است که برادر مقتول که آشکارا نه از طبقه حاکم است و نه روحانی ست، چطور توانسته حکم را بگیرد و پای اجرایش هم بیاستد؟

دو، در جامعه استبداد زده، «قدرت» از برای قدرت ستایش می شود. از اطرافیان تان چند نفر را می شناسید که با ترس همراه با ستایش از اطلاعاتی بودن و سپاهی بودن فلانی تعریف کرده باشند؟ اولین واکنش نوجوانانی که از دست حزب الهی ها و گشت هایشان فراری اند به این موضوع که اینها بی سیم دارند و سلاح حمل می کنند چیزی غیر از تمنای داشتن همین هاست؟ قدرت تمنا می شود، چون دولت وجود ندارد، چون قانون بازیچه ای ست در دستان مامورش و وسیله ای برای کنترل است در دستان واضع اش.

در یک بحث فیس بوکی، نوشته بودند که به فروپاشی اجتماعی رسیده ایم. من در پاسخ نوشتم که به این حد بدبین نیستم، ما در زمینه اعدام پیشرفت نکرده ایم اگرچه پسرفت هم نکرده ایم. دلیل در جا زدن هم موکول شدن این جور بحث ها به بعد از رسیدگی به موضوعات آنی تر است.